Pfff... Waar moet ik beginnen? Een 'avontuur', zoals ik het hierboven noem is misschien niet helemaal het beste woord. Misschien is 'rollercoaster' (te cliché wel) of 'chaos' een betere verwoording. Ja, dat dekt de lading denk ik wel: Mijn chaos in Málaga.
Mijn levensles nr. 1 zal ik jullie maar direct vertellen: houd je hoop en verwachtingen beperkt wanneer je aan iets begint waar je al 100 jaar naar uitkijkt. In je hoofd heb je het helemaal geromantiseerd, maar net als dat een slecht nieuws gesprek vaak 'minder erg' verloopt dan je van tevoren bedacht had, gaat een heel mooi vooruitzicht soms niet zo fraai als dat je hoopte. Alles wat je denkt te hebben geregeld wanneer je naar het buitenland vertrekt, gebeurt nét wat anders en ziet er in praktijk niet zo uit als dat je verwacht had (zo is het tenminste tot nu toe gegaan in mijn geval).
Hoe kan dit allemaal?
Laat ik maar beginnen bij het begin. Mijn baan, die ik van tevoren dacht ook goed geregeld te hebben. Ik deelde al eerder met jullie dat ik mega enthousiast was om daar mijn ervaring als coach verder te mogen ontwikkelen. Ik zal jullie de details besparen, maar wat heeft mijn tijd daar mij een hoog gehalte aan acute stress opgeleverd zeg (en dat tijdens het werken op een retreat locatie...). Ik heb door de jaren heen best het een en ander overwonnen op werkvlak, waardoor ik er overigens achter ben gekomen dat ik écht wel een doorzetter ben (erg dankbaar voor dit inzicht). Maar wat ik tijdens deze baan heb meegemaakt, slaat echt alles. Na zes weken werkzaam te zijn geweest bij dit bedrijf, was er niks meer over van alle afspraken en beloftes die van tevoren met mij besproken waren. Frustratie, angst, onzekerheid en op eieren lopen waren de emoties die ik tijdens die weken vooral gevoeld heb.
Tegelijkertijd kreeg ik nog een heel leuk appje van mijn huurbaas: ''Je appartement is verkocht aan een investeerder'', wat betekende dat ik nog drie weken had om in het hoogseizoen een nieuw huisje te regelen in Málaga. Eigenlijk bijna niet te doen... Somehow is het me gelukt en heb ik toch weer een dak boven mijn hoofd gekregen. But again: ook hier waren frustratie, angst en onzekerheid mijn voornaamste emoties.
Dit kon natuurlijk niet langer zo
Met pijn in mijn hart heb ik ontslag genomen en gooide ik mezelf opnieuw compleet in het diepe. Alleen in Málaga, zonder genoeg inkomen (en los daarvan: ook zonder vaste woonplek). MAAR! De emoties frustratie en angst en werden langzaam wel vervangen door opluchting en een trots gevoel. Ik koos écht voor mezelf en liet me niet van mijn pad gooien (in ieder geval niet tot op een hoogte dat het te veel zou worden en ik mentaal verder van huis zou zijn geweest). En let me tell you... Opluchting en een trots gevoel naar jezelf zijn zó'n fijne emoties als je het vergelijkt met die eerder benoemde gevoelens van de weken ervoor ...
Het gevoel wat nu wel nog overblijft is onzekerheid.
Onzekerheid over een plekje voor mezelf op lange termijn, onzekerheid over mijn inkomen en onzekerheid over nog een aantal andere privé omstandigheden...
En de moeilijkste om toe te geven aan mezelf:
Onzeker over wat mijn plekje is in Málaga.
En nog anders gezegd: hoe ik mijn plekje hier in Málaga voor mezelf voor me zie. Begrijp me niet verkeerd hoor... Deze meid geeft écht niet op, ook niet met al die tegenslagen tot nu toe. Maar ik gelooft wel heel sterk in de uitspraak 'alles gebeurt met een reden'. En na zes weken van tegenslag na tegenslag te hebben geleefd, begin ik me wel af te vragen of het universum mij iets probeert te vertellen of duidelijk wil maken. Moet ik mijn droom opgeven? Nee, dat geloof ik niet! Moet ik mijn droom een andere inhoud gaan geven dan dat ik in eerste instantie voor ogen had? Daar ben ik eigenlijk vrijwel zeker van (the hard and painfull truth). Maar hoe dan? Ik kom er op een nogal intense manier achter dat de droom die vier jaar geleden begonnen is, niet meer helemaal past bij hoe ik nu ben. En dat is eigenlijk helemaal niet erg, want zelf ben ik ook niet meer de persoon van vier jaar geleden. Dromen mogen zich ontwikkelen, net zoals jij dat doet :)
Hoe ik mijn droom nu inhoud ga geven en hoe ik die weg naar mijn droom wil invullen, probeer ik op dit moment achter te komen. Er gaan verschillende opties door mijn hoofd. Hier blijven en het aankijken (waarbij voor mezelf zorgen écht een prioriteit moet zijn), naar Nederland gaan en een nieuw plan maken, hier een nieuw plan maken, helemaal terug gaan... Nogmaals: onzekerheid!!!
Ik leg mijn prioriteit de komende tijd op: erachter komen wat voor mij het beste voelt en wat mijn volgende stap gaat zijn. Door veel alleen tijd te nemen, maar daarnaast ook te praten met de lieve mensen om mij heen en van wie ik houd. Daar haal ik de laatste tijd zoveel steun en extra veel liefde uit. En zoals mijn vriend me weer herinnert aan een belangrijke les (die ik drie jaar terug ook al heb mogen leren van mijn lieve coach Joyce hier in Málaga): je hoeft niet alles nu te weten. Wat is het ergste wat er kan gebeuren als je het even niet meer weet?
Ik vertaal 'm nu liever naar: wat is het mooiste wat er kan gebeuren als je het even niet meer weet? Mijn antwoord:
Als je het even niet meer weet: gun jezelf dan de tijd om jezelf, beetje bij beetje, steeds meer te mogen creëren en ontwikkelen.
En wat is er mooier dan jezelf mogen ontwikkelen?
''Life isn't about finding yourself, life is about creating yourself''
Een prachtige quote die Maud van You Flore laatst op haar Instagram deelde.
Ik sluit deze blog af met te zeggen dat ik mij hoe dan ook blijf focussen op al het positieve in mijn leven en het gevoel van onzekerheid (ten eerste mag voelen), een plekje ga geven én mijn 'next steps' hieruit ga halen. En ik vind die 'next step' kiezen héél spannend. But it will come (gelukkig is een keuze ook niet voor altijd).
Maar emigreren is verder heel leuk hoor (ik blijf de humor van alles maar inzien)! ;)
Liefs, Dide
Bedankt voor het delen lieve Maud. Deze quote brengt me rust.
Instagram You Flore: https://www.instagram.com/you.flore?igsh=MXMzbTM0NDdiZmU0eg==En
Comments